Uitgerekend hij,
de meest consciëntieuze leraar van heel de school, nooit een scheef woord,
uitgerekend hij,
schreef een vlammende mail naar de directie.
Dat er studenten onbereikbaar zijn tijdens de online les in deze corona crisis omdat ze niet over voldoende materiaal beschikken, daar heeft iedereen begrip voor, hij op kop, maar hadden ze er ook al eens bij stilgestaan dat ook de docent onvoldoende geëquipeerd kan zijn en dat de flexibiliteit van het ganse lerarenkorps ondertussen op knappen staat!?
Het coronagebeuren werd hem even teveel.
Na zijn mail had hij afgelopen nacht al beter geslapen, maar nu begon hij zich toch zorgen te maken over een eventuele reactie.
Normaal gezien gaat hij niet over tot dergelijke acties en eigenlijk kon hij niet precies zeggen wat hem plots deed handelen, maar als hij het deed dan was iedereen het erover eens ‘dat het dan wel nodig geweest moest zijn’. Toch kwam achteraf telkens die angstige onzekerheid bovendrijven.
Zo was hij nu éénmaal.
Daarom hield zijn echtgenoot zo van hem. Niet omwille van zijn onzekerheid, die hield hij angstvallig voor iedereen verborgen, maar omwille van zijn daadkracht als het er op aan kwam. Hij vond zichzelf verre van daadkrachtig en zijn vader al helemaal niet ‘want anders zou je wel met een vrouw getrouwd zijn’ was zijn favoriete uitspraak. Ach, komt dat oud zeer weer bovendrijven? Hij dacht dat hij daar ondertussen al wel overheen was.
Zijn therapeut wist wel beter. Die nodigt hem elke sessie uit tot een gesprek over zijn vader. Misschien moet hij volgende keer toch maar eens op haar uitnodiging ingaan.
Eerst heeft hij nog een onzekere nacht voor de boeg en zijn snurkende echtgenoot naast hem werkt ook niet bepaald slaap bevorderend. Zou hij bij de therapeut morgen het gesprek over zijn vadercomplex kunnen omzeilen door het eerst over zijn snurkende wederhelft en zijn slaapderivatie hebben?
‘s ochtends herinnert hij zich dat hij uiteindelijk goelijk glimlachend in slaap moet zijn gevallen.
‘Wat zit jij nou te lachen?’ en met speels vragende ogen smeert zijn lief hun boterhammen voor het lunchpakket.
Vandaag zou het wel eens de grote doorbraak kunnen betekenen bij de therapeut.
Zijn koffie smaakt verwachtingsvol.
(Disclaimer: Elke gelijkenis met bestaande personen berust louter op toeval. Dit cursiefje is ontsproten uit een samenraapsel van jarenlange ervaring en een innerlijke rijke fantasie van de auteur. Het dient enkel ter inspiratie.)
