‘het is iets wat je gezegd hebt dat…’
en hij maakt zijn zin niet af.
Wat had ze ook al weer gezegd? Ze zegt zoveel, zoveel dat ze zich soms afvraagt of ze zelf niet geïrriteerd zou worden van een therapeut zoals zij. Door de hoeveelheid informatie die de cliënten haar toevertrouwen, krijgt ze zoveel inzichten die ze wil delen, tot misschien wel vervelens toe.
Zou het een goed idee zijn om te starten met feedbackformulieren? Zou ze de resultaten wel aankunnen? Ze hoort haar supervisor al lachen…
‘Het is iets wat je gezegd hebt…
…en dat…
…ik wist het wel…
…maar toch…
…wist ik het niet…
,…,
…het kwam binnen…’
Zoveel zinnen die hij begint, maar niet afmaakt en in plaats van zijn haperende woorden vinden zijn tranen vol overgave hun weg naar buiten.
,…,
Wat heeft ze gezegd dat hem zo raakt dat hij het nauwelijks uitgesproken krijgt?
Ze zet zich schrap voor wat er komen gaat.
‘Je hebt gezegd…
…je bent de eerste die heeft gezegd…
…dat…’
en hij fluistert nauwelijks hoorbaar
‘… ik niet dom ben…’
Soms zegt ze iets dat voor haar zo vanzelfsprekend is, dat zo voor de hand liggend eerlijk en waar is, dat ze een dergelijk dramatisch therapeutisch effect simpelweg niet verwacht.
Dat een therapeutische doorbraak eerder zou komen door een intelligente uitspraak van haar uit een recent boek van één of andere doctor in iets speciaals of zo.
Niets is minder waar, stelt ze meermaals vast. Het zijn de schijnbaar kleine onbelangrijke dingen in de marge vernoemd die een krachtige uitwerking teweegbrengen.
Vele woorden vallen
waarvan sommige onverwachts raak…
(Disclaimer: Elke gelijkenis met bestaande personen berust louter op toeval. Dit cursiefje is ontsproten uit een samenraapsel van jarenlange ervaring en een innerlijke rijke fantasie van de auteur. Het dient enkel ter inspiratie.)
