‘Waarom overkomt mij dit altijd?’
‘Altijd’ is niet het handigste woord in een conversatie. Net zoals ‘nooit’ dat ook niet is. Aan die uitleg is ze duidelijk nog niet toe want tijdens haar sessie zet ze zich vol ongeloof neer. De handen in een Jezusgebaar en haar wenkbrauwen, boven de waterige ogen, opgetrokken tot een vraagteken. Haar stem trilt. Het is nog niet zeker of dit van woede is of van verdriet. Waarschijnlijk beide.
De tissuedoos staat binnen handbereik.
Wat haar altijd overkomt is
dat ze in discussies wordt geduwd waar ze liever niet in terecht komt. Gesprekken ontaarden buiten haar wil om in een verbaal welles-nietes spelletje met het grootste gelijk als inzet. Wie het hardst roept en de meeste krachttermen gebruikt, heeft gewonnen.
‘Daar gaat het toch niet om…om te winnen!?’ en in de stilte die volgt, pulkt ze afwezig aan de met tranen verzadigde tissues.
Ze voelt zich niet gehoord en door de verbale aanvallen heen, verliest ze dan ook nog eens al haar argumenten. In een hoek gedrumd, blijft ze dan achter met een verdrietige frustratie en ligt dan heel de nacht wakker van de dialogen die ze niet heeft gevoerd.
‘Over ruled’,
of zoiets,
is de term die er volgens haar het beste bij past
en ze bekrachtigt de uitdrukking met een gebaar dat een hamertje illustreert.
We glimlachen samen om deze metafoor rechtstreeks uit krimi series. Liefst Nordic. Een gemeenschappelijke guilty pleasure weliswaar.
we eindigen de sessie vrij naar de woorden van jaouad Alloul.
‘Introspectie is confronterend en het feit dat iemand de keuze kan hebben om er niets mee te doen en in plaats daarvan zo mensen hun geldige argumenten volledig van tafel gooien, is het grootste privilege dat je kan hebben.’
Gelijk hebben of gelijk krijgen is niet belangrijk,
luisteren wel.
‘Sustained!’
