Er was eens…
Net als ze vreest dat haar gesprekstherapie onvoldoende te bieden heeft en ze zich in één of andere veelbelovende techniek wil storten, wordt het haar toch weer duidelijk hoe belangrijk het verhaal is in therapie.
Hij heeft altijd verteld wat hij moest zeggen van zijn ouders over de manier waarop ze naar België zijn gekomen. Dat is hoe ze hem heeft leren kennen. Vier jaar kent ze hem nu. Met tussenpozen. Fundamenteel bleef alles hetzelfde. Daar namen ze allebei genoegen mee en hij kon ermee leven.
Tot hij opnieuw contact opneemt. Hij is er klaar voor, zegt hij en grabbelt al zijn moed en schaamte bijeen en terwijl hij aarzelend vertelt, doorstaat hij zijn angst om niet geloofd te worden. Dat is bijna nog het ergste. De vrees om niet geloofd te worden. Dat sleept hij al zijn hele jonge leven mee.
Het verhaal van zijn ouders was belangrijk om aanvaard te worden als vluchteling en om te mogen blijven, maar het klopt niet met zijn werkelijkheid. Niet met hoe de overtocht werkelijk is verlopen en hoe hij het beleefd heeft. Jarenlang heeft hij in andermans verhaal geleefd. Een verhaal om niet teruggestuurd te worden en dat hem angstig heeft gemaakt. Een verhaal om zijn ouders de schande te besparen over de familie die is achtergebleven.
Hoe langer hoe meer voelt hij dat het verhaal hem achtervolgt. Hij voelt zich een gevangene. Een gevangene in andermans verhaal. In het verhaal van zijn ouders dat hem belemmert zijn volwassen leven te vormen.
Dat verklaart waarom alles fundamenteel hetzelfde bleef.
Ze laat hem vertellen en als alles gezegd is, kunnen ze samen werken aan zijn eigen verhaal waarin hij vooral in zijn eigen fundament gelooft en dan komt de rest vanzelf wel.
Vertel het verder…
