‘Niks lukt tegenwoordig.’
School niet. Sport niet. Relatie niet.
Zelfs kind zijn lukte niet. Met een afwezige vader en een emotioneel onbereikbare moeder wordt hij niet graag gezien. Laat staan dat hij zichzelf graag ziet. Daarom lukt er niks.
Geen enkele deadline haalt hij, huistaken worden vergeten en de docent beweert dat hij zijn best niet doet, zijn sporttrainer vindt hem nog niet geschikt voor een wedstrijddeelname en momenteel verdraagt hij geen lijfelijke intimiteit van zijn lief.
Hij is zichtbaar moe.
Moe van zijn strijd naar erkenning. Moe van alleen in het gevecht te staan.
Ze stelt voor om een verslag te maken voor de campus. Vanuit haar expertise de docenten vragen om begrip en geduld voor huistaken en deadlines.
Hij veert op.
Wil ze dat echt doen?
Ze wil hem duidelijk maken dat hij hulp mag vragen en ontvangen. Dat hij er niet alleen voor staat. Dat het niet normaal is dat hij zich op zo’n jonge leeftijd in zijn eentje moet zien te redden.
Dat is vaak nog de hardste dobber in het therapieproces. Het besef van de ernst van hun situatie. Jarenlang sussen ze zich met de gedachte dat het zo erg niet is, dat het allemaal wel meevalt en dat er anderen zijn die het nog veel erger hebben dan zij.
Tot het besef indaalt dat zij zelf die anderen zijn.
Dan komt het gemis naar boven.
Stille tranen.
Één ding is dan toch gelukt.
Zijn verdriet toelaten.
Een prima begin.
(Disclaimer: Elke gelijkenis met bestaande personen berust louter op toeval. Dit cursiefje is ontsproten uit een samenraapsel van jarenlange ervaring en een innerlijke rijke fantasie van de auteur. Het dient enkel ter inspiratie.)
