‘…en de lichten van de auto schenen naar de maan…‘
Zo eindigt een stoere herinnering uit zijn soldatentijd toen de legerdienst nog verplicht was. Iets over het materiaal van defensie dat te wensen over liet en hij met een legervoertuig achterwaarts in een beek belandde. Zoveel jaren later is dit een leuke en grappige anekdote want eerlijk gezegd, de eerste weken dienstplicht waren helemaal niet om te lachen. ‘Gedrild’ en ‘gebroken’ was zowat het meest gebruikte jargon.
Is het daarom dat hij zijn verhaal met een romantische maneschijn afrondt? om de beleving in zijn herinnering minder akelig te maken? Want als hij vertelt hoe het werkelijk was, wordt het reëel en dringt het ware besef door dat de troep geen pretje was. Uit schrik voor wat er allemaal kan loskomen vertelt hij het hier stukje bij beetje om niet overspoeld te raken door emoties.
Ze respecteert dat hij zijn emoties voorlopig nog voor zichzelf houdt.
Dus laat ze toe dat hij er eerst nog een grapje van maakt zodat ze zich met humor kunnen wapenen voor het zware werk dat er aan zit te komen.
In de stilte die volgt begrijpen ze elkaar en denken samen
aan alle oorlogsslachtoffers.
(Disclaimer: Elke gelijkenis met bestaande personen berust louter op toeval. Dit cursiefje is ontsproten uit een samenraapsel van jarenlange ervaring en een innerlijke rijke fantasie van de auteur. Het dient enkel ter inspiratie.)
