In één langgerekte adem vertelt ze gehaast haar verhaal. In één gulp maakt ze komaf met de inhoud van haar getormenteerde geest.
Zo, dat is eruit!
‘oh ja,’ zegt ze op het einde van haar relaas, ‘ik lieg veel’.
‘…’
Is dit nu gelogen of niet, lacht ze inwendig, maar professioneel zegt ze dat liegen een logische reflex is om zich te beschermen voor wat ze allemaal heeft meegemaakt.
Dat blijkt een dubbelleven te zijn.
Een leven met haar vriend waarmee ze een toxische relatie beleeft en uit angst niet in staat is die te verbreken en een leven met haar moeder waarmee ze een goede band wil behouden en haar uit loyaliteit niet durft vertellen wat haar vriend haar allemaal aandoet.
Om zichzelf staande te houden liegt ze dus tegen beide. Of tegen zichzelf? Wie zal het zeggen? Zo wordt ze stilletjes aan geïsoleerd van alles en iedereen, maar vooral van zichzelf.
Ze zoekt dus hulp om zich uit die leugen te bevrijden en daarom probeert ze eerlijk te zijn over haar liegen.
Ondanks wat ze zegt nu gelogen is of niet, dat doet er niet toe. Wat ze in de sessies deelt is háár waarheid en alleen die van haar.
Zo bouwen ze vertrouwen op zodat ze zichzelf weer leert vertrouwen
en dat is niet gelogen.
(Disclaimer: Elke gelijkenis met bestaande personen berust louter op toeval. Dit cursiefje is ontsproten uit een samenraapsel van jarenlange ervaring en een innerlijke rijke fantasie van de auteur. Het dient enkel ter inspiratie.)
