Kunnen zijn wie je bent!
‘…Lena, ge kent me nu toch al lang genoeg om te weten…’
Oei, een vermaning!
Wat zou ze moeten weten?
‘…dat als ik me hier onbehouwen uitdruk, ik dat niet overal doe hoor !…’
Hij heeft gelijk, ze zou hem moeten kennen, al lang genoeg blijkbaar, om dat te moeten weten. Ze weet het hoor, van zijn manier van doen en de bij gelegenheid hilarische momenten, dus waarom laat ze hem dan niet gewoon onbehouwen ventileren?
Ze hoort het regelmatig van haar supervisor, dat ze niet altijd meteen moet ingrijpen, dat ze gerust wat achterover leunt en luistert. Luisteren is nochtans haar handelsmerk maar nu wil ze vooral ageren.
Iets doen, om hem te beschermen omdat ze vreest dat hij door zijn manier van doen zijn kans op een sollicitatie vergooit. Dus komt ze in actie als moeder-de-therapeut.
Hij kent haar blijkbaar al lang genoeg om dit te herkennen en wijst haar fijntjes terecht.
Ze hoort het regelmatig van collega’s, dat cliënten een vader of moeder zoeken in therapie.
Maar nu is het andersom. Nu vindt zij de zoon in haar cliënt.
Daar heeft hij vanzelfsprekend geen behoefte aan,
want met zijn eigen ouders heeft hij al last genoeg.
Dus leunt ze achterover en laat de hilariteit zijn werk doen. Ze gaat mee in zijn verhaal op zijn manier van doen. Ze laat hem zichzelf zijn omdat hij dat nergens anders kan.
Nog niet!
Als ze hier lang genoeg zichzelf zijn,
kan hij het straks overal.
(Disclaimer: Elke gelijkenis met bestaande personen berust louter op toeval. Dit cursiefje is ontsproten uit een samenraapsel van jarenlange ervaring en een innerlijke rijke fantasie van de auteur. Het dient enkel ter inspiratie.)
