Heerlijk is dat, zegt ze wanneer ze fluks de praktijkruimte binnenhuppelt met een zichtbare blos op haar wangen vanwege de eerste lentestralen.
Administratie bijgewerkt, tijd voor haar uitgestelde hobby, de zoon eindelijk ingeschreven voor die toelatingsproef, de dochter haar paniek over een lawine aan schooltaken bedwongen en haar partner terug voor de klas. Soms overvalt haar dat geluksgevoel dat alles klopt.
Hout vasthouden.
Op het einde van de sessie stapt ze gezwind op haar fiets, maar komt even snel tot stilstand.
Platte band.
Met een uitgeprinte ‘verklaring op eer’ mag ze naar de fietsenmaker net over de grens.
’s Avonds komt er een berichtje dat ze toch nog een nieuwe afspraak wenst.
Als ruggensteun.
Voor dat geluksgevoel.
Hout vasthouden?
(Disclaimer: Elke gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval. Dit cursiefje is ontsproten uit een samenraapsel van jarenlange ervaring en een innerlijke rijke fantasie van de auteur. Het dient enkel ter inspiratie.)
