Ze komt wat overstuur de praktijkruimte binnen en nog voor ze plaatsneemt, zegt ze dat ze haar ontbijt op bed heeft gegeten. Niet uit romantische overwegingen want dan had ze iemand anders moeten trouwen, maar uit noodzaak. Haar man wou per se die ochtend schoonmaken dus moest ze uit de weg. Naar boven. Haar argument dat zij jarenlang de wekelijkse poets heeft aangepast aan het ritme van de bewoners, deerde hem niet. ‘Uit de weg of ik kuis niet’, echoot het nog steeds in haar oren, maar in werkelijkheid was zijn woordkeuze bijlange na zo grof niet, herinnert ze zich. Tijdens de sessie probeert ze nog zijn exacte woorden voor de geest te halen, maar dat lukt niet, daarvoor is haar verslagenheid nog te vers.
Eenmaal boven aangekomen sloot ze het raam, nam haar lievelingsdeken en nestelde zich in kleermakerszit op bed en nipte ze van haar hete thee. De warme beker in haar koude handen bood alvast enige troost.
Had ze maar eerder geweten dat je ook iets te zeggen hebt wanneer je de stofzuiger hanteert, zucht ze. Waarom had niemand haar dat geleerd? Dat gingen ze samen uitzoeken tijdens deze sessie.
(disclaimer: elke gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval. Dit cursiefje is ontsproten uit een samenraapsel van jarenlange ervaring en een innerlijke rijke fantasie van de auteur . Het dient enkel tot inspiratie)
