Haar cliënt vraagt hoe zij dat doet?
Volwassen zijn?
Hij is een zucht verwijderd van een professioneel bachelor diploma en vraagt zich af hoe het daarna verder moet in dat volwassen leven? Of hij wel de juiste studiekeuze heeft gemaakt, en er de rest van zijn leven in wil werken, of hij zijn rekeningen kan betalen, zijn belastingen in orde krijgt en wat met het ziekenfonds?
Hij maakt er naar eigen zeggen nu al een puinhoop van en heeft schrik voor het volwassendom.
In de daaropvolgende stilte vraagt zij zichzelf af of zij er ooit klaar voor was,
of is?
En ze besluit iets over zichzelf te vertellen.
In therapie heet dat ‘zelfonthulling’ en dat is best spannend want de theorie zeg dat je dit enkel mag doen ‘als het in functie is van de cliënt’, maar de praktijk leert haar dat je dat pas achteraf kan weten.
Tja,…
Ze neemt dat risico en
ze zegt dat volwassen zijn voor haar betekent dat ze soms vol zelfmedelijden op een hoopje in de zetel onder een dekentje kruipt om er nooit nog onderuit te willen komen.
Dat ze op zulke momenten zichzelf, laat staan anderen, niet onder ogen wil komen.
Nooit meer…
maar echt nooit meer hé!
Dat het leven struikelen is over teleurstellingen en hard vallen,
keihard onderuit gaan zelfs,
maar het is het opstaan,
de moed van het telkens weer opstaan,
dat het verschil maakt.
Het is durven springen, leren vallen en weer opstaan.
Telkens opnieuw.
Dat opstaan is het moeizaamste gedeelte!
Therapie kan daarbij helpen
met vallen
maar vooral met dat opstaan.
Volwassendomme Lena
