Bij aanvang van de sessie zit hij op het puntje van zijn stoel. De praktijkruimte lijkt te klein voor de puinhoop van zijn leven die hij er in een ratelende woordenstroom uitstort. Naarmate zijn verhaal vordert, schuift hij gaandeweg gerieflijker achteruit op zijn zitplaats.
Waardoor zij zich nu op het puntje van haar stoel bevindt, wankelend op zijn levensberg, nerveus zoekend naar een thema om mee aan de slag te gaan.
Moet ze hem onderbreken of verder laten ventileren?
Intervenieert ze snel of laat ze de vertragende werking van een ruime stilte tijdens een schaars onuitgesproken moment?
Haar innerlijke dialoog draait overuren terwijl ze vol aandacht blijft luisteren.
Dat is haar werk en dat is geen exacte wetenschap, maar een gevoelige interactie op het scherpst van de snee.
Dat is exact waarom ze haar werk zo graag doet.
Ze besluit haar innerlijke strijd te delen met hem. Soms kan dit pas bij een tweede gesprek. Ze resumeert de items die ze opmerkt en vraagt hem of dit klopt, of er zaken zijn die ze gemist heeft? Samen overlopen ze eventuele mogelijke keuzes in belangrijkheid en betekenis. Zij faciliteert, hij beslist.
Uiteindelijk schikken ze zich allebei comfortabel in de zitmeubeltjes.
Het lijkt ontspannen,
maar
hier worden bergen verzet.
